Góry Przeklęte (Albania) – serce dzikiej natury

Według jednej z najstarszych legend, Góry Przeklęte zostały przeklęte przez starożytnych bogów. Miejscowi wierzą, że bogowie, rozgniewani przez ludzką pychę i brak szacunku dla natury, nałożyli na te góry klątwę, która sprawia, że są one miejscem niezwykle nieprzyjaznym i trudnym do zdobycia. Wierzono, że każdy, kto próbowałby przekroczyć te góry bez odpowiedniego przygotowania lub respektu, spotka się z nieszczęściem.

W czasach, gdy Imperium Osmańskie wdzierało się głęboko w region Dukagjini, najeźdźcy palili domy i wioski, pozostawiając po sobie tylko zgliszcza i cierpienie. W jednym z takich ataków zginął ojciec rodziny. Matka, przerażona i zrozpaczona, uciekła głębiej w góry, niosąc na rękach swoje małe dzieci. W pośpiechu nie miała czasu, aby zabrać ze sobą zapasy czy wodę.

Było lato, a słońce paliło bezlitośnie. Wszystkie źródła i strumyki wyschły, a wokół panowała susza, a jej dzieci powoli umierały z pragnienia.

W chwili największej rozpaczy, matka uniosła głowę ku niebu i z rozpaczą w sercu zaczęła przeklinać góry: „O wy góry! Mam nadzieję, że nigdy nie będziecie miały wody, spalcie się! Żeby nigdy nie było tutaj chmur!” Jej słowa pełne bólu i gniewu odbiły się echem od nagich skał.

Klątwa tej zrozpaczonej matki spadła na wszystkie góry po obu stronach Białego Drinu. Od tego czasu szczyty stały się suche i spalone, pozbawione życiodajnej wody, a chmury omijają je szerokim łukiem.

Ciekawostka:

Pasterze, którzy wędrują po tych surowych terenach, pamiętają o tej tragicznej historii. Aby uczcić pamięć matki i jej dzieci, polewają góry wodą, chcąc w ten sposób ulżyć ich cierpieniu i złagodzić klątwę, która spadła na te ziemie. Jest to symboliczny akt współczucia i pamięci, mający na celu zaspokojenie pragnienia tych, którzy odeszli z wyschniętymi ustami, oraz odkupienie win gór, które nie mogły im wtedy pomóc

Wiele opowieści ludowych mówi o duchach, które zamieszkują te góry. Najbardziej znaną jest legenda o duchu Leki.

W odległych czasach, w samym sercu Gór Przeklętych, żył mądry i szanowany pasterz imieniem Leka. Miał on niezwykły dar komunikowania się z naturą i zwierzętami, a jego stado owiec było najzdrowsze i najliczniejsze w całym regionie. Pewnego dnia, podczas surowej zimy, Leka wyruszył w góry, aby odnaleźć zaginioną owcę. Kiedy przemierzał skaliste ścieżki, niespodziewanie nadeszła gwałtowna burza śnieżna. Wiatr i śnieg były tak silne, że Leka stracił orientację i zgubił drogę. Wkrótce jego stopy odmówiły posłuszeństwa, a siły go opuściły. Schronił się pod dużą skałą, ale chłód i zmęczenie były zbyt silne.

Zanim zamknął oczy na zawsze, Leka złożył przysięgę, że jego duch będzie czuwał nad górami i ludźmi, którzy w nich żyją. Mieszkańcy wioski, kiedy nie wrócił, zaczęli go szukać, ale odnaleźli tylko jego ciało, już zimne i sztywne. Z szacunku i wdzięczności pochowali go w miejscu, gdzie zmarł, oznaczając grób prostym kamieniem.

Od tamtej pory, pasterze i wędrowcy zaczęli opowiadać o tajemniczych zjawiskach w górach. Wielu z nich twierdziło, że widziało Lekę jako ducha, który pojawiał się w czasie najgorszych burz, wskazując zagubionym drogę do domu. Inni opowiadali o niewidzialnej sile, która prowadziła ich przez niebezpieczne przełęcze, ratując przed upadkiem w przepaść.

Duch Leki stał się strażnikiem gór i opiekunem wszystkich, którzy wędrują po tych trudnych terenach. Mówi się, że jeśli ktoś zagubi się w Górach Przeklętych i wezwie pomoc ducha Leki, zawsze znajdzie drogę do bezpiecznego schronienia.

Jednym z najczęściej powtarzanych motywów w legendach o Górach Przeklętych są historie o zaginionych wędrowcach. Wiele osób, które wyruszyły w te góry, nigdy nie wróciło. 

W tych opowieściach jest ziarno prawdy. Jedną z bardziej znanych opowieści jest historia grupy wędrowców, którzy zaginęli w latach 80. XX wieku. Według lokalnych przekazów, grupa ta składała się z pięciu młodych ludzi, którzy postanowili przemierzyć Góry Przeklęte podczas wakacyjnej wyprawy. Byli to studenci z różnych części Jugosławii. Po kilku dniach podróży kontakt z grupą został utracony. Początkowo rodziny nie martwiły się zbytnio, sądząc, że może to być spowodowane brakiem zasięgu w odległych górach. Kiedy jednak minął tydzień bez żadnych wieści, rozpoczęto akcję poszukiwawczą.

Poszukiwania prowadzone przez lokalne władze, ratowników i wolontariuszy trwały wiele tygodni. Przeszukano szeroki obszar, sprawdzając wszystkie możliwe szlaki, doliny i jaskinie, ale nie znaleziono żadnych śladów zaginionych wędrowców. Żadnych śladów obozowisk, pozostawionego sprzętu czy śladów walki. Grupa zniknęła bez śladu, jakby rozpłynęła się w powietrzu.

Niektórzy wierzą, że Góry Przeklęte “pochłaniają” tych, którzy nie szanują ich potęgi i niebezpieczeństw. Na szczęście mi udało się chyba uszanować ich majestat, gdyż nieraz przebyłam szlaki Gór Przeklętych, a – jak widać po tym blogu – powróciłam. 🙂